Mam wspaniałą, mądrą i kochaną dziewczynę, którą cenię bo jest chodzącym prawie ideałem. Jesteśmy ze sobą już sporo, dobrze się poznaliśmy, raczej nikt z nas się już nie zmieni, bo znamy swoje ograniczenia i to na ile jesteśmy w stanie się nagiąć. Teraz do sedna - dlaczego jest ona prawie ideałem? Ma jeden minus, na który na początku znajomości nie zwracałem aż tak uwagi - otóż nie jest dobra w łóżku.

To brzmi brutalnie, ale niestety tak jest. Natomiast ja mam swoje potrzeby i w tej sferze czuję się jak ryba w wodzie, o czym nawet wspominały moje byłe. Nie miałem ich dużo ale wiem, że w łóżku byłem bardzo dobry.

Na początku znajomości wiadomo każdy trochę się krępuje, i ja i ona podchodziliśmy do tematu seksu z rezerwą, badając grunt, na ile można sobie pozwolić. Na początku przymykałem trochę oko, bo wiedziałem, że się wstydzi, że nie akceptuje do końca swojego ciała (kompleksy). Walczyłem nad tym, żeby przełamać ją i chyba się udało. Mimo tego w łóżku jest nadal drętwo. Jak raz do roku przejmie inicjatywę to jest dobrze.

Zresztą nasze stosunki ograniczają się do jednego na 3-4 tygodnie. Dla mnie to stanowczo za mało, dlatego radzę sobie sam, gdy się nie widzimy. Nie pomaga także mieszkanie ze sobą, co miałem nadzieje, że coś zmieni i coś wniesie. Nic.

Zabawki też nie. Ona przyjmuje strategię rozbierz mnie i pieprz tak żeby było mi wygodnie. Nie widzę z jej strony chęci, że ona chciałaby mi zaimponować czy najzwyczajniej w świecie - zrobić dobrze. Zawsze liczy się ona, aby to ją pieścić i zadowalać. Często ze mnie schodzi cała chęć i po tym jak ona dojdzie nas stosunek jest bo jest. Bez polotu, ot machinalne posuwanie, aby dojść, bo brak z jej strony INICJATYWY.

Kocham ją szczerze, jest mi z nią dobrze, ale nie daję już rady. Seks jest dla mnie bardzo ważny, ja lubię eksperymentować, nie lubię nudy. Niestety ona pod tym względem jest totalnie bierna. Też lubi seks, ale nie daje nic z siebie. Gra wstępna wygląda tak, że 80% czasu poświęcam jej, a ona mi tylko 20. Przez to czuję się za każdym razem trochę wykorzystywany do tego, żeby zrobić jej dobrze, gdy ona od siebie nie chce nic dać. Nie przejmuje inicjatywy bo się zmęczy, bo będą ją boleć mięśnie, nawet jak ma być na górze.

Nie wiem co robić, bo podkreślam, że kochamy i dogadujemy się w każdym innym aspekcie. Mimo tego z zazdrością patrzę na koleżanki, które co raz wrzucają odważne zdjęcia. Takiej odwagi mojej dziewczynie brakuje, choć dopieszczam ja każdego dnia, opiekuję jak córką, a kocham mocno, a mimo tego w łóżku się nam nie układa. Boję się sam siebie, bo wiem, że zbliża się czas kiedy ona oczekuje pierścionka, ale ja mam pewne opory, bo nie chcę spędzić reszty życia będąc trochę wykorzystywany w łóżku i na dodatek niedopieszczany.

Nie wiem, na ile starczy mi sił wychodzić z inicjatywą i zawsze być tym motorem napędowym. Boję się, że kiedyś wpadnę w ramiona dziewczyny, która będzie wiedziała co ze mną zrobić i zostawię ją tak jak nigdy nie chciałem. Nie chciałbym być człowiekiem przed którym sam ostrzegałem innych.

Rozmowy nie pomagają, może na raz, później wraca do normy. Smutnej normy nieudanego życia seksualnego. Nie chcę też całe życie ciągle 'posuwać' nie otrzymując nic w zamian. Nie wiem co zrobić, czy taki związek ma dalej sens. Wydaje mi się, że jestem atrakcyjnym facetem, więc nie doszukuję się problemu w zmianie dziewczyny na właściwszą, ale w tym, że ją kocham.

Pomóżcie...